Ta technologia rozpowszechniła się dopiero w ostatnich latach. Metodę
charakteryzuje stosowanie wysokiego ciśnienia, odpowiadającego osmotycznemu ciśnieniu roztworu wodnego. Roztwór (woda) przechodzi przez membranę i przechodzi za stanu stężonego w mniej stężony (rys. 24).
Urządzenie, w którym zachodzi proces podziału wody na bardziej i mniej stężoną to „moduł osmozy odwrotnej". Do uzdatniania wody stosuje się najczęściej membrany, zapewniające najbardziej ekonomiczne, energooszczędne i proekologiczne odsalanie wody. W przypadku membran odpada regeneracja chemiczna i stosowanie środków regeneracyjnych, kłopotliwych ze względów ekologicznych. Ścieki powstające podczas osmozy odwrotnej nie muszą być neutralizowane i można je puszczać bezpośrednio do kanalizacji. Najczęściej stosowane włókniste membrany poliamidowe są odporne na działanie czynników biologicznych i chemicznych zapewniając długotrwałe użytkowanie instalacji do uzdatniania wody. Największym problemem membranowego uzdatniania wody jest wstępne uzdatnianie wody

surowej. Wstępne uzdatnianie wody jest konieczne, jeżeli woda surowa ma być stosowana do celów przemysłowych, ponieważ trzeba z wody usunąć nierozpuszczalne sole. W wypadku membranowego uzdatniania wody trzeba ją wstępnie kondycjonować. Kondycjonowanie wody ma za zadanie:
• Eliminować strącanie poszczególnych rodzajów jonów (np. węglanu wapnia)
• Zapobiegać uszkodzeniom przez mikroorganizmy (dotyczy wyłącznie membran wrażliwych na oddziaływanie czynników biologicznych)
• Zapobiegać uszkodzeniom membrany przez media silnie utleniające, jak np. chlor w wodzie pitnej
• Eliminować powstawanie osadów z zawiesin i tlenków metali.
Obok membran włóknistych coraz bardziej na popularności zyskują membrany nawijane. Zalety obu membran są identyczne, a efektywność zatrzymywania jonów wynosi 95 %, co oznacza, że w uzdatnionej wodzie znajduje się niewielka ilość jonów. Pod tym względem technologia osmozy odwrotnej jest tylko nieco gorsza od metody całkowitego odsalania wody. Woda uzdatniona w ten sposób nie ma już twardości 8 °dH, najkorzystniejszej technologicznie dla druku [11], dlatego też zaleca się mieszanie uzdatnionej wody z surową. Podsumowując można stwierdzić, że technologia membranowego uzdatniania wody dla drukarni offsetowych jest najlepszą metodą uzdatniania wody, ponieważ dzięki niej uzyskuje się wodę nadającą się idealnie do druku offsetowego po utwardzeni do 8 °dH przez dodanie odpowiedniej ilości środka utwardzającego. Dzięki temu drukarz dysponuje znormalizowaną wodą, służącą do nawilżania
Jednym ze skutków stosowania twardej wody jest tzw. łysienie wałków farbowych. Twarda woda powoduje bowiem powstawanie nierozpuszczalnych mydeł (w postaci kłaczków) w wyniku reakcji soli

wapnia i magnezu z kwasami tłuszczowymi pochodzącymi z hydrolizy spoiwa farby offsetowej. Mydła ten odkładają się w porach gumowych wałków. Po wyparowaniu wody związki te zatykają pory, z biegiem czasu całkowicie powodując lepsze przyjmowanie wody zamiast farby, co uniemożliwia transport farby w zespole farbowym. Za duża zawartość soli wapnia i magnezu powoduje to, że maziste związki przenoszą się z zespołu zwilżającego także na obciąg offsetowy, zakłócając drukowanie. Efektem jest nierównomierne zwilżanie formy offsetowej, efekt dublowania, ślizganie się wałków oraz pogorszenie jakości odbitek drukowych (np. ślizgające się wałki farbowe nadające rozmazują farbę z punktów rastrowych, przez co obraz staje się zamglony). Aby temu zapobiec można jak już wspomniałem wyżej zastosować zmiękczanie, względnie odsalanie wody lub zastosować dodatki do roztworów zwilżających ze specjalnymi roztworami buforowymi, dostosowanymi do tego zakresu zastosowania.