Środek nawilżający musi dobrze powlekać płytę, aby można było szybko osiągnąć nafarbianie już na początku druku i utrzymywać je podczas nakładu. Mierzalną jednostką jest w tym wypadku napięcie powierzchniowe. Dla objaśnienia tego pojęcia przyjrzyjmy się wnętrzu cieczy.

Pojedyncze cząstki działają na siebie z pewną siłą. Te tak zwane siły przyciągania znoszą się nawzajem we wnętrzu cieczy. Jednakże cząstka wody, znajdująca się na powierzchni jest przyciągana jednostronnie przez swoich sąsiadów, to znaczy siły skierowane do wnętrza. Na skutek tego cząsteczka ta posiada większą energię niż cząsteczka we wnętrzu cieczy. Każda ciecz dąży do posiadania jak najmniejszej ilości takich cząsteczek. Dlatego też każda ciecz próbuje zająć przestrzeń o minimalnej powierzchni przy maksymalnej objętości. Warunek ten spełnia kula. Im mocniejsze są siły przyciągania cząsteczek cieczy, tym większe jest napięcie powierzchniowe i tym szybciej kropla przyjmie kształt kuli (rys. 27 a).

Zarówno woda, określana zgodnie z tabelą twardości jako miękka, jak i woda bardzo twarda posiadają takie same napięcie powierzchniowe, wynoszące w przybliżeniu 72 mN/m (mili Newton na metr) [8]. Środek zwilżający o takim napięci powierzchniowym, nie może w dostatecznym stopniu powlekać powierzchni płyty drukowej. Dlatego też do środka zwilżającego dodaje się substancje, które osłabiają siły międzycząsteczkowe i redukują w ten sposób napięcie powierzchniowe. Jeżeli będziemy obserwowali dwie krople cieczy na podłożu i jedna z tych kropel będzie posiadała wysokie napięcie powierzchniowe, a druga niskie to zauważymy, że do powlekania takiej samej powierzchni przez ciecz o mniejszym napięciu powierzchniowym potrzebna jest mniejsza objętość.


Taka zależność charakteryzuje z jednej strony dobre powlekanie a z drugiej wynika, że do druku potrzeba mniejszej ilości wody, jeżeli do roztworu zwilżającego użyto dodatków obniżających napięcie powierzchniowe. Ponieważ izopropanol ma między innymi tę właściwość, że obniża napięcie powierzchniowe wody, to dodatki do roztworów zwilżających polepszające powlekanie, przyczyniają się do oszczędności izopropanolu.

Napięcie powierzchniowe związane z kontaktem cieczy z ciałem stałym określić można przy pomocy wielkości kąta zwilżenia. Kąt ten jest utworzony przez powierzchnię ciała stałego i styczną do powierzchni cieczy, w punkcie stykających się faz.[3] (rys. 28).


W drukowaniu offsetowym tworzy się na formie drukowej powierzchnie drukujące i niedrukujące charakteryzujące się różnymi wartościami kątów zwilżania. Siły oddziaływujące pomiędzy cząstkami tego samego materiału określamy jako siły kohezji. Siły powodujące przyczepność powierzchni różnych materiałów do siebie - czyli siły oddziaływujące między cząsteczkami różnych materiałów, nazywamy siłami adhezji. W drukowaniu offsetowym spotykamy się z działaniem obu tych sił

Miarą napięcia powierzchniowego w wypadku kontaktu cieczy z ciałem stałym, określonego napięciem granicznym jest wielkość pracy związanej ze zmianą powierzchni ciała stałego zwilżanej przez ciecz o jednostkę powierzchni. Praca ta wymaga działania siły F na drodze S, powodując zmianę zwilżanej powierzchni B, stąd jednostka napięcia granicznego jest:


W praktyce stosuje się jednostki miliniutony na metr. Ciecze w zależności od właściwości ich cząsteczek możemy podzielić na hydrofobowe i hydrofilowe. Właściwościami powierzchniowymi różnią się też ciała stałe. Na offsetowej formie drukowej, na zwilżanie łub niezwilżanie jej elementów wpływają:

• Siły adhezji i kohezji cieczy
• Napięcie powierzchniowe ciała stałego


W drukowaniu offsetowym dobre wyniki uzyskuje się dla kombinacji materiałów, których wartość napięcia powierzchniowego jest wysoka, podczas gdy napięcie powierzchniowe cieczy jest niskie.


Wynik zadowalający otrzymujemy, gdy wartość C mieści się w granicach od 2,5 do 3,5.